Dag 30: Donderdag 28 november 2019

We verlaten Moremi en gaan op weg naar Camp Savuti, 103 km. Gereden: 107 km.

We ontwaken ver voor zonsopgang. Het is een turbulente nacht geweest, waarin we veel wakker waren en veel gehoord hebben. Eerst een hele roedel honden die blaften. Wilde honden of zwerfhonden uit een nabijgelegen dorp? Wie zal het zeggen. Daarna horen we hippo’s achter ons. En voor ons strijden leeuwen en hyena’s, waarschijnlijk om eten. We voelen ons overigens wel veilig in de tent. Maar wat nu als je naar de wc moét (en dan niet om te plassen, want daar hebben we een plasemmer voor.) Tja, dan maar ophouden en hopen dat je het haalt. Maar ook dat maakt een onrustige nacht. Snel bergen we de tenten op, douchen (er lopen nog buffels voor het toiletgebouw) en ontbijten we. Zonder eitje dit keer, want we willen op tijd weg.

Even na zevenen vertrekken we naar de gate. We hadden bij binnenkomst een enquêteformulier gekregen met het verzoek om deze in te vullen en af te geven bij vertrek. Edith loopt met het formulier naar de bali, geeft het formulier af en bedankt voor de gastvrijheid. Ho, ho, dat gaat zo maar niet. Waar gaat u heen? Naar Savuti, zegt Edith. Dan moet u het register invullen voor uitboeken. ???? We zijn ook niet ingeboekt, moet ik dan wel uitgeboekt? Ja dat moet:)

Snel nu op weg naar Savuti. Eerst over een prachtige knuppelbrug, uitvoerig gefilmd! (helaas lukt het dus niet foto’s of film te uploaden, die houden jullie tegoed) Daarna de bekende zanderige weg met soms diepe sporen van auto’s die vastgezeten hebben in de bagger. Maar we klagen niet, de weg is goed te doen. We zien opeens olifanten op de weg, die heerlijk aan de bomen staan te eten. We stoppen even om te zien wat ze willen, alvorens zachtjes langs ze te rijden. Ze vinden het prima. Het blijkt maar weer: hoe meer je zelf relaxed bent, zo relaxed zijn ook de olifanten. (meestal:)

Na zo’n 40 km. bereiken we de gate naar Savuti/Chobe. De aardige meneer vraagt wat we willen. We willen naar Savuti en daarna naar Chobe. Waar we vandaan komen, vraagt hij. Van Kwai, zeggen we. Hij wil onze permit zien van Moremi. Klopt, want we hebben in Moremi al voor vandaag betaald en dat staat op die permit. (Ger mopperde al dat het makkelijk rekenen was, als ze allemaal de dagen dubbel zouden tellen, maar dat was dus onterecht!) We moesten ook onze reserveringen laten zien. En opnieuw een probleempje: want de laatste camping in Chobe (Ihaha) is ook verkeerd gereserveerd. Ook weer een dag te laat. (overigens is dat de laatste fout hoor) De reservering was ook weer van KwalateSafaris, net als van Xakanaxa. En dus ook zij hebben nooit mijn mail (= smeekbede) om correctie beantwoord. We legden uit aan de man dat de datum dus niet klopte en we dus voor 3 dagen een permit moesten hebben: 29 + 30 november en 1 december. Dat is na enig nadenken en rekenen in orde gekomen. Toen kwam het volgende probleem: we hadden geen pula’s! (zie verslag van dinsdag 26/11) Of we in andere valuta mochten betalen. Ja, dat kon. In USD$, randjes en zelfs in euro’s! We hadden nog randjes zat, dus daar hebben we in betaald. Hoe relaxed dat alles toch weer helemaal goed komt!

Toen vertelde de meneer hoe we moesten rijden: eerst bij het groene bord rechts en dan na 22 km. linksaf. Niet de Marsroute, vroegen we? Nee de marsroute was niet te rijden:)) Dus Nans, helaas voor alle goede raad, maar we móeten die lastige Sandridgeroad nemen! Vol goede moed gaan we op weg. Wat is het groen! Een prachtig groen tapijt met gele bloemen en groene struiken en bomen. En wat zien we gelijk gigantisch veel olifanten. Waar je ook kijkt, overal! Honderden. De meeste diep zwart, want ze hebben net gebadderd. Anderen zijn op weg naar de waterplaatsen en stoppen op de weg om wat modder op hun rug te spuiten. (We zien soms alleen de bomen met daarboven een modderfontein) Als er even later een olifant op de weg staat, wachten we rustig tot hij klaar is en weg loopt. Worden we ingehaald door een auto die blijkbaar veel haast heeft. De olifant én wij schudden ons hoofd! Moet dat nou, dat kan toch ook anders.

Naast de olifanten staan er ook nog vele impala’s, gnoe’s, vlakvarkens en tsessebee’s. Het geheel deed (mij) heel vredig en paradijselijk aan. Zou het ooit zo bedoeld zijn? Oké, er liep geen leeuw, cheeta of luipaard op dat moment…

Na 22 km. kwam inderdaad de splitsing naar de marsroute. Wij zagen er niets bijzonders aan, maar luisterden naar de man van de gate en gingen de 65 km zandweg op. Deze bleek inderdaad heel héél zanderig te zijn met hele diepe kuilen, zoals we ook in Moremi hadden. Soms stond er nog water in, maar vaak konden we een alternatieve route kiezen. Ook de omgeving werd allengs droger, geen groen gras meer maar zand met groene bomen. Zo nu en dan ook nog wat olifanten en een viertal giraffen. We hebben de route gereden zonder vast te komen zitten, een compliment aan Ton en Ger. Want soms was het wel heel heftig, remmen kuil, draaien boom, draaien kuil etc. Het was hard werken! En: een jeep van een lodge met een stuk of 8 gasten, zat wèl vast. Gelukkig hadden wij toen een alternatieve route, zodat we er niet achter vast stonden. Want er past maar één auto in het spoor. En stoppen in dat diepe zand is ook geen optie, want dan sta je zelf ook vast!

Om ongeveer één uur waren we op plaats van bestemming. Mooie plek aan de rivier (Savutichannel), die helaas helemaal droog staat! We besloten koffie te zetten en een broodje te eten met eier- en tonijnsalade, gemaakt door Rina. Daarna - we moesten toch naar het toilet - gelijk maar afwassen. Het toiletgebouw is namelijk een ontiegelijk eind weg!

Daarna de tenten opgezet en nu zitten we lekker even te relaxen en het verslag te typen. Het is alweer bloedheet en we zijn benieuwd of we weer onweer en regen krijgen vanavond. Gisteren hebben we het niet gehad, maar de wolken nu zien er onheilspellend uit. We gaan het zien. Ger heeft inmiddels een waterfles van 5 ltr. gemodificeerd als douche (gaatjes in de dop) en elke keer gaan we er even onder staan. Omdat we een late lunch ophadden en dus niet echt honger, besloten we niet uitgebreid te koken vanavond. We maakten een kommetje soep die nergens naar smaakte, maar wel warm was en vulde. De hongerigen onder ons aten nog een boterham met pindakaas, gebakken eitje en wat beschuit van oma. (dit laatste is een soort zoet brood wat weken heeft liggen uitdrogen. Met wat speeksel erbij smaakt het dan toch wel lekker:)

Hierna de spullen opgeruimd en ons geïnstalleerd voor wat er die avond zou komen. Koffie gezet en het kampvuur aangestoken. We hadden nu de auto’s strategisch neergezet zodat we ons wat veiliger voelden en we niet van alle kanten “aangevallen” konden worden. Want elke keer naar bed zodra het donker wordt, gaat ook vervelen… Inmiddels was de avond ingevallen. Bijzonder detail was de maan. Die stond laag aan de hemel en was een smalle sikkel, aan de onderkant. Het leek alsof er verder op de maan een sticker was geplakt. Of zou er een maansverduistering zijn, waar wij niets van af wisten??? Dat bleek het niet te zijn, want een poosje later zakte hij nog lager in de wolken, maar nog steeds met dezelfde sticker erop. In de rivierbedding - waar we toen het nog licht was hout gesprokkeld hadden - klonken nu de eerste leeuwen. En dat zou vrijwel de gehele nacht aanhouden. Eenmaal zagen we een paar oogjes voorbij lopen, geen idee wat voor dier het was. Tot tegen negenen hebben we Black Story gespeeld. Toen waren we moe en zochten onze bedden op.