dag 35: Dinsdag 3 december 2019

Na 3 rustige dagen hebben we vandaag een reisdag: gepland was 317 km naar Nata, maar het werd uiteindelijk Francistown. Gereden: 499 km.

Vandaag weer terug naar het ons bekende patroon van met zonsopgang opstaan, tenten inpakken en ontbijten en weg, na 3 dagen verblijf op deze luxe plek met heerlijk zwembad.

We zijn dus om 05.30 uur opgestaan en na de boodschappen, later dan gepland want de winkel ging pas om 07.30 uur open, begonnen we aan onze 500 km lange route van vandaag. Volgens de Garmin gaat de route via de A33, daarna A33 potholed en als laatste de A3 potholed. Het lijkt alsof we weer de nodig gaten in de weg gaan krijgen. Het is inmiddels al weer erg warm en het belooft dus weer een hete dag te worden. Wij zullen echter een groot gedeelte daarvan in onze auto met airco doorbrengen. Is ook niet verkeerd, ha ha. We rijden eerst richting de grens met Zimbabwe en vlak voor de grensovergang gaan wij rechtsaf om langs de grens zuidoostwaarts te rijden. De weg staat hier aan beide zijden van de weg vol met geparkeerde vrachtwagens die allemaal de grens over moeten. Echt zoveel en allemaal wachtend in de hete zon. Deze weg doorkruist een gebied met wilde dieren en deze kunnen dus, ondanks dat de A33 een Highway is, ons pad kruisen. Al heel snel zien we dan ook een rustig grazende olifant in de linkerberm staan. Het blijft heel bijzonder deze grote grijze dieren zomaar tegen te komen. “Yeah, this is Africa men”.

Na ongeveer 80 km krijgt ons weg de eerste potholes. Toen we ongeveer halverwege waren zagen we plotseling een groep mensen rechts in de berm staan bij iets groots. Aan de linkerzijde stond een politieauto in de berm met 2 agenten erbij. Op het moment dat wij dit tafereel langzaam passeerden zagen we dat de groep mensen een groot dier aan het slachten was. Kort daarna kwamen we bij veterinair hek. Hier moesten we uit de auto, al onze schoenen, ook die in de auto hingen en lagen, met de zolen in een bak met ontsmettingsmiddel zetten. Dit was ter voorkoming van mond- en klauwzeer. Ook wilde de aardige mevrouw in inhoud van onze koelkast zien dit ter controle op rauw vlees eveneens ter voorkomt van MKZ. Ton zag zijn kans schoon om te vragen naar de situatie van eerder n.l het slachten van dat grote dier. Wat bleek: een vrachtwagenchauffeur had kort daarvoor een middelgrote olifant aangereden. Hij zat nu bij de politie om een rapport op te laten maken en een boete te betalen. De lokale bevolking mag nu de olifant verder slachten onder toeziend oog van de politie. Het vlees wordt vervolgens gedroogd op een speciale plaats en daarna, met gebruikmaking van een speciale permit, voorbij het veterinaire hek gebracht ter consumptie. De vrachtwagenchauffeur heeft trouwens geen letsel opgelopen, zijn wagen daarentegen heeft enige schade geleden. We moesten ook nog met de banden van de auto door een bak met ontsmettingsmiddel rijden. De aardige vrouw vroeg of wij ook nog “sweets “ voor haar hadden. We hadden nog een half zakje met Afrikaanse pepermuntbollen, die wij zelf niet lekker vinden. Deze vonden nu een goede afnemer!

Nadat wij Nata gepasseerd waren kregen we weer een keer zo’n soort van hek waar een verplicht stopbord bij staat en in de berm zitten 1,2 en soms 3 mensen in of bij een soort hokje. Je moet de auto stoppen en dan geven zij met een handgebaar aan dat je door kunt rijden. Geen idee waar dit toe dient maar Afrika heeft in haar landen veel van dit soort hekken. Vandaag was dit al de 2e en dat buiten het veterinaire hek. We denken dat het een soort van werkverschaffing is. Dus vandaag ook weer stoppen, vriendelijk zwaaien en dan mag je doorrijden.

Weer 40 km verder kom ik er achter waar zo’n hek voor dient. We moesten stoppen en deze keer kwam een dame naar de auto. Zij vroeg of wij niets voor haar voor kerstmis hadden. Ik zei dat ik dat niet had en dat wij uit Nederland kwamen waar we Sinterklaasfeest hebben. Zij kende dit niet. Ze keek in de auto en vroeg om “Sweets” voor haarzelf. Toevallig lag er nog een zakje met een paar dropjes uit Holland. Ik zei dat tegen haar en gaf het bijna lege zakje. Ze vond het wel heel weinig. Ik had echter echt niets meer. Toen was het goed en mochten we verder rijden.

Na 10 km knipperden tegenliggers met hun lichten. Wij onze auto langs de kant gezet om te kijken of de verlichting kapot was, de tent niet goed vast zat of zoiets, echter niets van dit alles. Dus weer verder gereden en toen begrepen we de lichtsignalen, er werd een stuk verderop een snelheidscontrole gehouden door de politie. Diverse huurauto’s, zoals de onze, waren al de klos en stonden langs de kant. Niet dat wij te hard reden maar het is toch fijn als je gewaarschuwd wordt al weet je op dat moment niet waarvoor! Omdat er nergens een fatsoenlijke plek was om koffie te drinken zijn we, na een vlugge sanitaire stop, in een ruk doorgereden naar onze volgende campingplek. Onderweg hebben we ook nog een hele groep gieren gezien die zich tegoed deden aan een dode ezel die in de berm langs de weg lag te stinken! Wat een lucht, een abattoir gelijk. We hebben daarbij op deze 500 km 3 snelheidscontroles gehad.

Rond 14.00 uur kwamen we op Dumela Lodge and camp aan. Het bleek dat het hier het einde van het seizoen is. Ze waren wel open maar er was geen enkele gast. Hun seizoen loopt n.l. van maart tot november en daarna komen er alleen nog maar passanten. We konden echter wel op de camping overnachten en er is een zwembad. Daar waren we weer super blij mee want het is ondertussen 37 graden. We hadden gehoopt op een restaurant zodat we niet hoefden te koken maar dat gaat helaas ook niet op, want de kok is naar huis gestuurd.

Na onze auto’s geparkeerd te hebben zijn we vlug onze badkleding aan gaan trekken en springen het zwembad in. Heerlijke verkoeling. Na een klein half uurtje vragen we of we op het terras mogen zitten in ons natte badgoed voor een drankje. Dit was geen enkel probleem en al snel zaten we aan het bier, fris en een shooter Amarula. Heerlijk genieten. Ze hebben ook internet dus konden we de reacties op onze reisverslagen lezen. Kei leuk, al jullie berichtjes. Helaas lazen we ook op internet dat er vannacht slecht weer wordt verwacht in Francistown met flink onweer. Spannend wat het gaat worden en of we droog blijven in onze tenten. De jongen die ons ingecheckt had kwam toen zeggen dat zijn shift erop zat en dat zijn collega het van hem over nam. Toen we uiteindelijk onze barrekening gingen betalen bleek dat deze man tot 23.00 uur blijft en daarna neemt de bewaking het over. Verder was er ook nog een mevrouw die dienst had tot 17.00 uur. Het is ons een raadsel wat deze mensen de hele dag (moeten) doen als er volstrekt geen gasten zijn.

Nu in de hitte toch ook maar de tent opgezet want dan kan het beetje wind wat er is, er doorheen waaien. Met deze extreme temperatuur kwamen ook de grote donkere wolken weer opzetten. Volgens het weerbericht op de telefoon zou er rond middernacht een flink onweer komen. Afwachten dus. Edith is ondertussen begonnen met het avondeten, gebakken aardappelen en groenten en worst. Voor Edith en mij was er een groene salade met tonijn, uien, rode bietjes en gele paprika. Doordat het zo snel donker wordt en er geen verlichting is op de camping moeten we na het eten snel afwassen want anders zien we niets meer. Gelukkig is er wel licht bij de wc en toilet zodat we s’nachts de weg kunnen vinden. Hier zijn ook geen wilde dieren dus daar hoef je ook niet bang voor te zijn. Sterker nog qua geluid zou je je in Oostenrijk kunnen wanen want de koeien hebben allemaal een bel om! Wel zijn er, volgens de rest, door de koeien heel veel vliegen. Deze avond geen Black Stories dus dan maar naar bed. Je zou denken dat wij na deze vakantie toch echt uit geslapen moeten zijn. Niets is minder waar, ik werd die avond zo hondsberoerd omdat ik totaal mijn warmte niet kwijt kon. Ik ben in de auto gaan zitten met de deur wagenwijd open. Het meeste ideale zou zijn om de airco aan te zetten maar dat gaat ten koste van de nachtrust van de anderen, dus dit maar niet gedaan. Na een uur in de auto gelegen te hebben met de deuren wagenwijd open kreeg ik wat verkoeling en ging het langzaamaan beter en ben ik terug de tent ingegaan.

Rond 03.00 uur, volgens Edith, begon het te onweren en uiteindelijk ook te gieten. Het was een donder en bliksem van jewelste meerdere uren aan een stuk. Dit bracht de warmte een heel stuk naar beneden en viel ik toch nog in slaap. Alles bij elkaar dus een enerverende nacht.