Dag 25: Zaterdag 23 november 2019

Een reisdag vandaag van 438 km. naar Rundu. Gereden: 438 km.

Na weer een hele warme plaknacht waarbij slapen voor mij echt niet top is en daarbij een Duitse toerist wiens autoalarm tig keer afging hetgeen het allemaal niet beter maakt, zijn we weer op tijd uit de veren want vandaag verlaten we Etosha en wordt het ruim 400 km snelweg naar Rundu. Het plan is om te gaan fourageren in Rundu. We hebben nl open verpakking smeerworst, boter en kaas achter moeten laten omdat we weer een controle krijgen bij een ‘vet hek’. Dit is een veterinair hek waarbij je auto gecontroleerd wordt op vers vlees, zuivelproducten en eieren in verband met het risico op mond- en klauwzeer. We willen geen problemen en daarom het voedsel weg gedaan. Ton heeft nog getracht om de gestreepte Mangoest te fotograferen omdat we het gisteren vergeten zijn. Helaas lieten zij zich nu niet meer zien terwijl het gistermiddag stikte van die beestjes. Ze kropen zelfs onder de auto’s en onder de motorkap via de onderzijde van de auto. Ton was bang dat ze bedrading kapot zouden bijten zoals fretjes in Nederland doen. Nagevraagd bij de beveiliger maar die zei dat een mangoest dat niet doet. Ze kruipen onder de auto om motjes en andere insecten te vangen. Als je je auto start dan rennen ze meteen weg. Als je een steen in hun richting gooit trouwens ook!

Na douche en een ontbijt, deze keer zonder eieren want die waren op, zijn we om 08.00 uur vertrokken. Na een paar kilometer komen we bij de, voor ons de uitgang, Von Lindequist Gate, en moeten we daar onze permit laten zien. Ook de politie heeft weer vragen en dan mogen we het park uit. Edith en ik zien nog allerlei eigen gemaakte houten vogeltjes hangen die een jongen verkoopt. Ieder nog een houten Redbilled (en yellow-) Hornbill gekocht om in de tuin/op het balkon te hangen. Wij blij en de jongen blij. Win/win situatie dus. Na een paar 100 meter stonden 2 Warthoks, oftewel Boomba uit de Lion King, langs de kant van de weg. Terwijl we langzaam gaan rijden en stoppen voor de foto kruipen ze een voor een onder het hek door terug het park in. Een heel stuk verder zien we ook Bavianen langs de kant van de weg. Een daarvan zit op zijn kont op een hoger gelegen stuk zand en lijkt uit steengehouwen , zo stil als hij blijft zitten terwijl de rest over de grond rennen.

Rijdend over de snelweg B1, langs de spoorlijn, zien we werkers bezig om stukken rails te vervangen. Op een paar meter afstand van hen staat een werklocomotief op de rails en een paar kilometer verder is er een rode band gespannen 1 meter boven de rails door middel van 2 staanders aan weerszijden van deze rails. Hierdoor ziet een aankomende trein, hopelijk, dat hij toch echt moet stoppen.

Vlak voor Grootfontein kwamen we langs een hele grote vuilstortplaats waar veel mensen in de hitte aan het werk zijn. Afschuwelijk gewoon.

Aangekomen in Grootfontein, ongeveer op 1/3 van de route, besloten we om koffie te gaan drinken in de plaatselijke Spar. Zodra we onze auto’s in de parkeervakken hadden staan kwamen er 2 mannekes aanlopen die op de auto’s wilden passen. De grootste van de 2 past op de auto van Ger en Edith, de kleinste past op onze auto. De grootste vroeg meteen of we wilden controleren of beide auto’s goed afgesloten waren. Super! De Spar in Grootfontein is echt geweldig mooi, groot, schoon, alles in koelingen en vriendelijke mensen. Vervolgens koffie en warme chocomelk gedronken met Berliner bol erbij. Heerlijk weer. Terug gekomen bij de auto’s stonden beide mannekes keurig te posten, gelukkig was er voor hen voldoende schaduw want de zon staat weer als een koperen ploert aan de hemel (m.a.w. godvergeten heeeeeetttttt). Het is pas 11.00 uur en temperatuur is nu al 35 graden en wind 0.

Wij vervolgen in onze geairconditioneerde auto ( temperatuur 20 graden ) de route naar Rundu. Rond 13.00 uur waren we bij het veterinaire hek. De beambte vroeg aan Edith naar haar rijbewijs. Dat was even schakelen want hier was nog niet eerder om gevraagd, dus even nadenken in welke tas de internationale rijbewijzen ook al weer zaten. Ton en ik stonden achter Ger en Edith en achter ons kwamen steeds meer auto’s aanrijden. De beambte zei daarom waarschijnlijk dat Edith maar door moest rijden zonder het rijbewijs gezien te hebben MAAR ook zonder de koelkast te hebben gecontroleerd op verboden voedsel. Toen kwam hij bij ons. Hij wilde weten waar we heen gingen en zeiden dus Rundu. Ton zei dat wij bij Ger en Edith hoorden, hierop stuurde hij ons ook meteen door zonder enige vorm van welke controle dan ook. Edith zei:” jammer van de boter”.

Nu door naar Rundu om daar boodschappen voor het ontbijt in te slaan en nog vers water. Ook in deze stad was het druk maar gelukkig niet zo’n chaos als in Opuwo. Ook nog de auto’s afgetankt en men wilde hier toch echt meer fooi dan in voorgaande benzinestations. Het was een Shell pomp misschien had het daar mee te maken. Ger nam bij de Spar nog vetkoeken (oliebollen)mee want hij vond ze zo lekker. Deze waren echter wel een stuk droger dan die bij het Himbadorp.

Dan toch door naar onze volgende camping, camp Hogo aan de rivier de Ovango die de grens tussen Namibië en Angola vormt. Via een gravel en zandpad van ongeveer 5 km en met zicht op dikke grote donkere wolken komen we bij de camping uit. Wat een bijzonder plekje weer. We werden uitgebreid ontvangen door opa Gert en Karika. We mochten zelf kiezen waar wij wilden staan omdat er op dat moment nog geen andere kampeerders waren. We kozen om aan de rivier te staan. Toen de auto’s stonden was het tijd voor het andere grote werk zei opa nl "a nice big draft and for THE Ladies a Crocodile piepie". Wat hij met draft bedoelde was iedereen natuurlijk duidelijk, maar een crocodile piepie was een verrassing. We liepen met opa en Karika mee en kwamen in een geweldig mooi bargebouw met rieten dak, grote houten bar, zware houten barkrukken en een buitenterras over de rivier. Ger en Ton gingen aan het bier. Edith en ik wachten vol spanning op de crocodile piepie. Het blijkt een soort Baileys te zijn. Steenkoud en super lekker. Opa en Karika, dat blijkt zijn dochter te zijn, vertelden dat hij 2,5 jaar geleden deze camping heeft gekocht en er heel veel aan gedaan heeft. Voorheen was hij chef engineer op een vissersboot. Hij woont al 35 jaar in Namibië nadat hij daarvoor in Zuid Afrika woonde. Later vertelde zijn dochter dat haar ouders, er is nl. ook oma, de zaak door de week bestieren, terwijl zijzelf werkt bij een garagebedrijf in Rundu. In het weekend komt zij met haar beide dochters naar de camping om haar ouders te helpen. Het is een heel druk bestaan maar zij vindt kei leuk en doet het werk hier graag. Opa kookt en, op zijn advies, kiezen we voor T-bonesteak met sla en frietjes. het vlees zal op de braai gaan en rond 18.30 uur kunnen we eten.

Na nog een drankje aan de bar gaan we nu toch echt onze tenten opzetten. Het is heel dreigend en donker weer en super drukkend. Heftig zwetend komen Edith en ik onze tenten uit om bij te komen in de wind die steeds heftiger wordt. Als we goed en wel aan de koffie zitten, zet er een zandstorm op. Weer terug de tenten in en deze dicht gemaakt zodat het zand buiten blijft.

De koffie weggekieperd en met zijn allen het bargebouw ingegaan. Helaas was er geen internet zodat ik dit verslag pas op zondagmorgen zit te typen. Er waren volop mensen in de bar en er werd gekeken naar het Engelse voetbal op TV.

Na ongeveer drie kwartier tot een uur is de zandstorm voorbij maar blijven de dreigende wolken hangen alsof er een groot onweer gaat komen. Op enig moment flits het ook hier en daar. We besluiten toch om op het buitenterras te gaan zitten waar een tafel voor ons wordt gedekt. Al buurtende met oma, die vertelt over haar leven in Walvisbaai met 4 kinderen en opa op zee, vallen er toch regendruppels, dus verplaatsen wij ons naar het overdekte gedeelte van het bargebouw. Daar serveert opa een geweldige maaltijd, die wij heerlijk verorberen met een biertje en witte wijn. Ieder is moe en voldaan. Ger wil graag een ijsje en Karika gaat opa vragen of hij nog ijs in de vriezer heeft. En werkelijk waar.... zij komt terug met een schaaltje met aardbeien, vanille en chocolade ijs met daarover heen de crocodile piepie. Super tof. Rina gaat ondertussen douchen en daarna gaat iedereen naar bed. Zo vroeg lagen we er volgens mij nog nooit in. Dit heeft wel consequenties want Edith en ik worden meerdere keren wakker die nacht. Morgen toch maar met een afzakkertje iets later naar bed. De plek is top, ook al is er momenteel nog maar één gezamenlijk douchegebouw omdat zij een nieuwe aan het bouwen zijn. Behalve de campingplaatsen verhuren zij ook safarietenten voor 2 en 4 personen, volledig ingericht voor, op dit moment, 600 rand per nacht per tent (36 euro). Super mooi en geweldig gastvrije en vriendelijke mensen.