Dag 26: Zondag 24 november 2019

We rijden 208 km van Rundu naar Divundu. We verblijven niet op Popa Falls Resort zoals we gepland hadden, maar op Ngepi Camp. Dit op aanraden van Engelse reizigers die we in Etosha hebben ontmoet. Gereden: 227 km.

Om voor zessen waren we er al uit vanmorgen, want als je om voor achten op bed ligt, is de nacht om zes uur ’s morgens wel een beetje klaar! Bovendien was het ook deze nacht weer heet geweest. Toen we naar bed gingen, waaide het hard (zandstorm) waardoor twee zijkanten van de tent dicht waren geritst. Halverwege de nacht was de storm gaan liggen en konden die zijkanten gelukkig weer open, waardoor de frisse lucht door tent kon blazen. Nog even over gisteren: Er waren 2 gasten van Camp Hogo die meerdere malen in de rivier sprongen om te zwemmen. En niet een beetje langs de kant, maar gewoon volop in het midden. Terwijl er duidelijk bordjes hingen met “beware of the Crocodiles and Hippo’s”. En: zwemmen was op eigen risico! Ze kwamen steeds het water uit met alle 10 hun tenen en vingers. Maar we gingen niet op de uitnodiging in om met hun mee te zwemmen.

Na het ochtendritueel namen we afscheid van onze gastheer en -vrouwen. Met een stevige knuffel zeiden ze ons gedag, Opa Gert, Oma Elsa en dochter Karika en waarschijnlijk gaat Rina zelfs mailen met Karika:) We hebben beloofd een (positieve) review op tripadvisor te zetten. Het is zo’n geweldige ervaring, die móet je gewoon een keer ervaren! Dus mensen, als jullie ooit in de buurt van Rundu zijn: ga naar Camp Hogo (betekent Catfisch = meerval) Zeker als ze het sanitairgebouw af hebben, krijgt hij van ons een 10!

Net vanuit de camping lag een Floodbridge naar Angola. Ger wilde er eigenlijk even heen, want dan mocht hij een Angolese vlag kopen. Maar ja, dan moet je qua douane eerst Namibie uit, Angola in, dan weer Angola uit en Namibie in. Dat gaan we dus niet doen! Via een stuk zandweg belanden we weer in Rundu. Het was duidelijk zichtbaar dat het zondag was, want velen mensen waren ook op z’n zondags gekleed. Het blijft een vraag voor ons hoe ze hun kleding toch zo mooi wit houden met al dat zand. Een wagen vol met koorleden (denken we) in zwart/wit en rode kledij. Verder was er ook wel gewoon markt in het dorp. Het leven gaat gewoon door, ook op zondag.

Nadat we het dorp hadden verlaten, spoeden wij ons - via een comfortabele asfalt weg - naar Divundu. Onderweg regelmatig geiten en honden met zelfmoordneigingen. Juist als je vlakbij bent, gaan ze oversteken. (Ger: weer zo’n doe-het-zelf geit:)) We hebben ze allemaal heel gelaten, wel een prestatie met 100 km per uur! Het valt ons op hoe groen alles hier is. Duidelijk geen gebrek aan water, doordat we continu langs de rivier rijden. Daar halen ze veel water uit om de grond te bevochtigen.

Nadat we ver over de helft waren gereden, een koffiestop. Niet in een restaurant maar selfmade. (wel oploskoffie hoor)

De laatste 80 km verliepen rustig. Veel bewoning langs de weg, waar ook hier en daar (een soort) kerkdiensten werden gehouden.

Nadat we Divundu hadden gepasseerd, zagen we al snel het bordje Npegi Camp. We draaiden een zandpad in en hadden gelijk de keus voor een 2x4 of 4x4 route. Omdat we wel wilden oefenen voor straks Moremi, Savuti en Chobe, kozen we de 4x4 route. Die was erg zanderig en Ger moest flink gassen om er door te komen. We hadden de banden namelijk nog niet leeg laten lopen! We kwamen van asfalt en gaan morgen weer verder op asfalt, dus dat doen we nog ff niet. Bij de eerstvolgende splitsing hebben we dus maar de 2x4 gekozen. Dat ging beter.

Na 5 km kwamen we bij de poort en moesten we ons inschrijven. (begrepen we uit handgebaren, want de man was aan een stuk door aan het telefoneren). Hierna nog een klein stukje door het bos en toen waren we er. Vergeleken met gisteren, werden we niet echt heel hartelijk welkom geheten. Maar we mochten van de man van de receptie gerust een nachtje blijven, ook al hadden we niet gereserveerd. Hij wilde ons op het “hippocamp” hebben. En hij ging ons voor om te laten zien welke plek dat was. Een pràchtige plek, aan de rivier Ovango. Met uitzicht op Angola. Een aanrecht met kraan, en een vuurstookplaats zoals het hoort. Verderop de douches - in de open lucht, heerlijk! - en toiletten. alles omheind door mooie nieuwe rietmatten. Er hingen stokken langs de mat met een bordje “door”. Als je die horizontaal op de haak hing, was de deur dicht:) Later op het flushtoilet: als je wilde doortrekken, moest je aan een touw trekken waarbij het bordje “trek aan het touwtje, dan komen de mestkevers”. Humor! Op onze vraag of er hier Hippo’s nachts aan land kwamen, zei de man dat als er mensen aanwezig waren niet. Dan liepen ze elders op de camping. We hebben de nodige uitwerpselen gezien. Ook vlakbij onze plek…

Nadat we eerst wat gedronken hadden en we ons geïnstalleerd hadden, gingen we naar het zwembad. Dat is een afgescheiden deel van de Ovangorivier. (vlonders in een vierkant, waar je in het midden kon zwemmen) Zodat de krokodillen en nijlpaarden je niet kunnen pakken. Leek eerst leuk en Ger en Rina gingen er snel in. Bij nader inzien bleek er vieze drab te liggen in de hoeken. En het water was niet echt koel maar lauwig. Ton en ik besloten alleen onze voeten te laten weken… Na het zwemmen gingen Rina en Ger douchen om het vuil van de rivier af te spoelen. Blijkt dat het water wat gebruikt wordt om te douchen ook uit de rivier komt. (een kleinigheidje…) Inmiddels was de lucht weer super dreigend en donker geworden. Dat hadden we de afgelopen dagen al meermalen meegemaakt. De mensen hier zeggen dat alle regen in Angola valt, daarna de rivier overgaat en dus Namibie overslaat en alle regen in Zuid-Afrika valt. De wind was inmiddels ook super aangewakkerd en we gingen naar de tenten om evt. alles veilig te stellen voor regen en wind. Dat was niet overbodig, want even later begon het: een storm van jewelste. Snel wat openingen van de tent dicht gemaakt die op de wind lagen. Toen begon het te onweren. Mooie flitsen aan de Angolese kant. Toen werd de wind nòg heftiger, het begon te hózen en flinke bliksem en donder. Totdat een lichtflits en ècht direct daarop de donderslag. Het is ongetwijfeld aan de Angolese kant ingeslagen. Behalve dat het oorverdovend was, voélden we ook de inslag. We schrokken ons rot! En het duurde even voordat we weer wat konden zeggen. Maar na die superklap werd het regenen minder, ging de wind liggen en rommelde de donder nog iets na.

Al snel daarna scheen de zon weer en de lucht was open. Het grootste voordeel van dit hele natuurspektakel - wat net een half uur geduurd had - was dat het heerlijk afgekoeld was. We zaten overigens al die tijd in een lapa, een rieten overkapping waar we - een beetje naar binnen schuivend - lekker droog bleven. Het is nu heerlijk buiten! Inmiddels hebben we hier veel vogels gespot. (eigenlijk voor het eerst sinds ons verblijf) De bosveldvisvanger en de grote visvanger, beide prachtige ijsvogels. Schoorsteenveër, zilverreiërs en ooievaar. De kweevogels laten zich goed horen: “kwèèè” Er zijn zoveel nieuwe vogels, dat ik het niet bij kan houden, zodat ik besluit om alleen maar te genieten en niet steeds op te zoeken wat het is:)

Aan de overkant van de rivier zien we zelfs nog wild: vlakvarkens, impala’s, een Sabelantilope en twee Bosbokken! De laatste 2 waren nieuw voor mij! (Cobi D: nooit meer in mijn boekje schrijven! Ook niet met potlood!) Er ligt ook wel wat olifantenpoep dus misschien zien we hier zelfs ook nog wel olifanten. Het is dus wel echt genieten hier, met voor elk wat wils.

Om 19:30 uur werd de maaltijd -waarvoor we hadden gereserveerd - geserveerd. Het voorgerecht bestond uit een salade waarin we (waarschijnlijk) avocado proefden, met feta, en tomaat. Met een heerlijk vers/warm broodje erbij met boter. Alleen Ton en Edith durfden zich hieraan te wagen. Daarna het hoofdgerecht, wat bestond uit rijst, kip, sperziebonen/broccoli en pompoenmoes. Omdat Ton niet van kip houdt, nam hij dus geen vlees. Dat werd opgemerkt door de bediening. Er werd hem gevraagd of hij soms vegetariër was. Nee, zei Ton, maar ik houd niet zo van kip. Even later kreeg hij een apart hapje, bestaande uit courgette, tomaat en gesmolten kaas. Hij vond het wel lekker. Tenslotte nog een desert van cake met custardvla. Voldaan gingen we terug naar de bar om nog wat te internetten, want daar was wifi. Helaas had ik dit verslag nog niet helemaal af, dus kon deze niet meer gedownload worden. Toen in het donker met de koplamp op naar de tenten. Uitkijken dat we geen hippo’s tegenkwamen, want dat stellen ze niet zo op prijs:) Moe en voldaan kropen we de tent in.