Dag 37: Donderdag 5 december 2015

We gaan de grens weer over naar Zuid-Afrika; naar het Krugerpark (314 km) Gereden: 351 km.

Vandaag is het Sinterklaasfeest in Nederland. Wij wensen iedereen een hele fijne pakjesavond. Vadaag gaan we weer een groot aantal kilometers rijden want onze volgende overnachting is in het Kruger Park in Zuid Afrika. Dit is onze laatste vakantieweek en die brengen wij door op verschillende campings in het Kruger. We werden vanmorgen vroeg wakker door krijsende en schreeuwende bavianen overal rondom ons heen. Het lijkt of het twee families zijn die zich aan het samenvoegen zijn maar waar de hiërarchie nog niet geregeld is. Iedereen heeft in ieder geval heerlijk geslapen op deze hele mooie plek met buitendouche en -wc. De temperatuur is vannacht zo hard gedaald dat het zowaar heerlijk koel was in de tent. Het is wel volop bewolkt en donkere buien dreigen in de verte dus de tenten worden weer snel ingepakt. Daarna een heerlijk warme douche en lekker ontbijten. Vervolgens het overgebleven hout ingeladen en vertrokken naar de grens met Zuid-Afrika.

We rijden een schitterende mooie route door Tuli Block. Wat een schitterende rotsformaties tussen al het rode zand en de groene bomen. Zo was er Solomons Wall, heel bijzonder. Ik heb nog veel Pula, Botswaanse valuta, over die ze in Zuid-Afrika helemaal niet willen en wij dus niet meer gebruiken kunnen. Onderweg komen we, volgens de kaart nog langs een Lodge dus we stoppen daar even om wat cadeautjes in de shop te kopen. We passeren weer een controlehek en de vrouw wil graag de pen van Edith hebben. Voordat Edith iets kan zeggen heeft de vrouw de pen al gepakt en is hier zichtbaar blij mee. Dat snap ik, het was de pen die ik als souvenir had gekocht in Kimberley.

Mij is de afgelopen jaren door meerdere collega’s, die vaker in Afrika komen, verteld dat zij altijd ladingen pennen meenemen voor de kinderen. Wij hebben besloten geen pennen mee te nemen want het voelt voor mij zoals men in vroeger tijden de mensen kraaltjes gaf of zo. Nou ik kan je vertellen de kinderen die wij afgelopen weken hebben gezien willen echt GEEN pennen, die willen dollars of sweets. Echter de “beambten” in welk uniform dan ook, bij welk hek dan ook voor uitoefening van welke taak dan ook, willen allemaal een pen hebben. Het lijkt wel alsof zij bij hun baan zelf voor schrijfmateriaal moeten zorgen. En ze schrijven hier wat af, hele boeken vol met gegevens van je auto, je paspoort, de duur van je verblijf en land van herkomst. Als ik dit van te voren geweten had dan had ik wel zakken vol met pennen meegenomen. Dit ter info voor anderen die dit verhaal lezen en zelf naar dit mooie land willen gaan.

Rond 09.00 uur kwamen we bij de afslag naar Tuli Safari Lodge. Jeetje wat een schitterende Lodge. Dit is vast een plek waar Prins Bernhard ook geweest is. We zeiden dat we op doorreis waren vanaf Molema BushCamp en vroegen of we een kopje koffie konden drinken. Dat kon en er werd meteen per kopje verse koffie gezet. Heerlijk gewoon. De shop was ook open en daardoor konden Edith en ik onze laatste Pula hier spenderen. Toen we de koffie wilden afrekenen vertelde men dat dit niet nodig was en dat het een geste van het huis was. Dit hebben we in 5 weken nog niet eerder meegemaakt. Super aardig. We hebben vervolgens de jongen de resterende Pula gegeven wat hij erg op prijs stelde. Hierna zijn we onze route vervolgd naar de grens. Als kers op de taart kruisten een kudde Tuli olifanten ons pad. Dit is een type olifant dat afwijkt van de Afrikaanse olifant en wordt genoemd naar het gebied waar hij leeft. In de kudde was ook een baby olifantje, echt zo lief zoals hij met een takje in zijn slurf achter de grotere olifanten aan huppelde. Heel snel daarna waren we al weer bij de grens van Botswana en werden we weer uitgeboekt. Vervolgens reden we in de breedte van de rivierbedding, want ook hier staat alles droog. Deze rivierbedding is de grens tussen Botswana en Zuid-Afrika.

Toen we de stijle oever weer omhoog reden kwamen we bij de grens van Zuid-Afrika. Hier werden we weer als entry ingeboekt en na alle stempels te hebben ontvangen in onze paspoorten konden we onze weg vervolgen. We moeten zo’n 50 km rijden over de R521. Nou dit is een snelweg waar je 100 km mag rijden. Het speciale aan deze weg is dat ze een klein beetje asfalt hebben gelegd tussen de potholes. Het merendeel is slalom rijden en je haalt een gemiddelde snelheid van 50 km, als je geluk hebt. Dus het duurt even voordat we op plaats van bestemming zijn. Na de potholed weg ging het via een grotere stad over in de R527. Nou als je dacht dat je alles gehad hebt, dan vergis je je. Deze weg was heftiger dan welke 4x4 route ook. Het weer begon steeds verder te betrekken en op enig moment begon het zelfs te regenen. We reden door een lange lintbebouwing van wel 20 dorpjes achter elkaar. Wat een ellende, mensen lopen over de weg, koeien, ezels en honden lopen over de weg, overal taxibusjes die links en rechts inhalen, auto’s die inhalen in een bocht, bij een doorgetrokken streep of als de weg omhoog loopt en je dus niet het tegemoet komend verkeer kunt zien. Dit alles bij stromende regen en erg laaghangende wolken, terwijl we maar op een kleine 1000 meter hoogte zitten op een weg die vol stroomt met rood water van het zand langs de kant van de weg. Op enig moment zag je nog maar een 50 meter vooruit terwijl de plaatselijke bevolking zich als een soort kamikaze piloten gedroegen en dus inhaalden waar het niet verantwoord was en zij dus regelmatig vol in de ankers moesten om zich dan tussen onze auto’s te frummelen. Zo gebeurde het dat links van Ton, rijdend op de tweebaansweg, een taxibusje naast hem kwam rijden, dat hij rechts werd ingehaald door een auto en dat er een bus tegemoet kwam op de andere rijbaan. Op een cruciale moment reden we dus met 4 voertuigen naast elkaar op een 2-baansweg. Die mensen zijn echt gek. Diep respect voor Ton, Edith en Ger die ons door deze 60 km. lange weg veilig naar het Kruger National Park hebben gebracht.

Na een rit van ruim 7 uur kwamen we bij onze eerste camp in het Kruger. Edith had het inmiddels zo koud en het was nat, dat wij besloten om onze gereserveerde plek om te boeken naar een huisje. Dit was geen probleem en zo hadden wij per koppel een eigen huisje met vast bed en douche en toilet. Na een lekker bakkie koffie en een drankje ging Ger even plat en zijn Ton en ik een rondje gelopen over de camping. Er was een mooei waterhole met licht en een hide. Hierna ging Ton ook even op bed liggen. Slaap je niet dan rust je toch, zou ons pap zeggen. Na dit hazenslaapje gingen we eten in het restaurant genaamd Tinvolu. Volgens de ober was dit de naam van een olifant. Omdat het Sinterklaasavond was, gingen Edith en ik aan de sparkling white wine. Volgens mij wordt dat ook wel ‘fonkelwijn’ genoemd. Daarbij een heerlijke maaltijd en ......een Don Pedro met Kahlua als toetje. Kei lekker. We hadden al aan verschillende personeelsleden gevraagd om het paswoord van de WiFi om onze kleinkinderen een fijne pakjesavond te wensen maar iedereen had een ander excuus zoals internet doet het niet, het paswoord is van de receptie en die is dicht, het paswoord is van de shop en die is dicht, de manager heeft alleen het paswoord en meer van die onzin. Gevolg geen internet. Toen moesten we afrekenen en toen......deed het pinapparaat het niet. Ze kregen geen verbinding of we cash konden betalen. Dat kon net want we hadden nog niet gepind. De ober kon van mij, als fooi, de laatste Pula krijgen maar die wilde hij niet. Dan niet, dan houdt het op en is er geen fooi. We liepen vanuit het restaurant naar de waterhole en werden daar getrakteerd op een moeder olifant met een kleintje die volop bij zijn moeder aan het drinken was en daarna vrolijk op en neer huppelde als een spelend mensenkind. Super leuk. Hierna terug naar ons verblijf van deze nacht. Al met al een enerverende maar weer bijzondere dag. Vanaf nu nog maar 5 dagen over van deze geweldige reis. Welterusten.